Frost Nixon Tasarım ve Kamera Çalışması



Sanat departmanının yaptığı çalışmalar küçük ve büyük olmak üzere iki farklı boyutta gerçekleşti. Tiyatro sahnesinde Frost ile Nixon arasındaki röportajlar, sadece iki sandalyeyle iki kameranın var olduğu neredeyse bomboş denebilecek küçük bir ortamda meydana gelmişti. İki adamın yakın çekimleri zaman zaman büyük ekrana projeksiyonla yansıtılıyordu. Ancak tiyatroda inandırıcı olan bir ortamın sinema ekranında aynı kredibilitiye ulaşacağına kesin gözüyle bakılamazdı.

Prodüksiyon tasarımcısı Corenblith’in bu konudaki yorumu şöyle: “1977 yılında televizyonda yayınlanan gerçek Frost / Nixon röportajlarıyla kıyaslanmamız kaçınılmazdı. Bu nedenle izleyicinin aklında 1977’den kalan herşeyi yeniden yaratmak için büyük acılar çektik diyebilirim. Setleri hazırlarken en ince detayına kadar özen gösterdik. Odanın röportaj yapılan bölümündeki en küçük tuğla, en küçük set parçası, masadaki bitkinin yaprağına kadar her ayrıntıya dikkat etmek zorundaydık. Ancak röportajın yapıldığı yerin dışındaki diğer kesimlerde çok çeşitli özgürlüklerimiz vardı.

Corenblith sözlerine şöyle devam ediyor: “Tarihin izini sürmenin ve görselliğe dönüştürmenin bir yöntemi de, o dönemin iki efsane isminin ayak izlerini takip etmekten geçiyordu. Bu filme her kesimden izleyici gelecek. Aralarında 1977 doğumlular da olacak, 1977 yılında profesyonel olarak çalışanlar da… Bu nedenle o dönemden belleklerde kalan herşeye sadık kalmalıydık. Ayrıca belgelerde yeri olan ve tarihe mal olmuş bir olayla ilgilendiğimiz için en doğru şekliyle sunmak gibi bir zorunluluğumuz vardı. 70’li yılların ortamı bugüne kadar defalarca yeniden canlandırıldığı için klişelere düşmemek adına dikkatli olmalıydık. Kısacası karikatürize etmeden karakter çalışması yapmamız gerekliydi.”

Kostüm tercihleri de ayrı bir zorluk oluşturdu. O döneme ait 100 figürün kıyafetlerini tek tek hazırlama görevini üstlenen kostüm tasarımcısı Daniel Orlandi, yaptığı çalışmayla ilgili şu bilgiyi veriyor:

“1977 yılında kentin en gözde restoranı Ma Maison’du. Tüm starlar oraya giderdi. O romantik zamanları ve mekanları yeniden bir araya getirmek keyifli oldu. Eski Hollywood’un elit kesiminden her tipte insanın yanısıra yıldızı yeni parlayan insanları da giydirdik. Ayrıca çok güzel smokini içerisinde David Frost’u ve gece kıyafetiyle koluna giren Caroline Cushing’i giydirmek ayrı bir zevk oldu.”

Görüntü yönetmeni Sal Totino ise, film için uyguladığı kamera çalışmasında belgesel tadı sağlamak için gayret gösterdi. O döneme özgü otantizmi sağlayan detayları sunmayı hedeflediğini kaydeden Sal Totino, yaptığı çalışmayı şu sözlerle açıklıyor:

“Röportaj sırasında her dakikanın yoğun ve gergin geçtiğini hepimiz biliyoruz. Küçük detaylara verdiğim önem, o sahnedeki drama boyutunun yükselmesine yardımcı oldu. Arabalar üzerinde yansımaları kullanmak suretiyle yağmur damlaları gibi küçük detaylara kadar dikkatli olduk. Bu filmde uzun merceklere dayalı bir yaklaşım uygulamaya çalıştım. Bu da filmin daha samimi olmasını sağladı.”

“Frost / Nixon”ın 40 gün olarak planlanan çekim takvimi, 38. çalışma gününün sonunda 17 Ekim 2007 günü tamamlandı.

Filmde anlatılan öyküyü yıllar önce yazmaya başlayan senaryo yazarı Morgan, ortaya çıkan sonuca izleyicinin neden ilgi duyacağını şu sözlerle yorumluyor:

“Eğlence olgusunu ciddiye alan yaklaşımın getirdiği sorumluluğu aldım. Umuyorum ki, filmin getirdiği sürprizler, tıpkı tiyatro oyununda olduğu gibi izleyicide birtakım çok özel duygular uyandıracak. Yetişkinlere yönelik sofistike eğlencenin de keyifli olabileceğini hissedecekler. Düşünürken eğlenmenin, eğlenirken düşünmenin tadına varacaklar.”

Frost / Nixon’ın Dünyasını Filme Çekmek

Bir sahne oyununu beyazperdeye aktarmanın çeşitli zorlukları vardır. Bunun üzerine bir de öykünün geçmiş yıllarda geçmesi eklenince zorlukların katlanarak artması kaçınılmaz olur. Ancak bir periyod filmi çekmenin yönetmene, görüntü yönetmenine ve tasarımcılara getirdiği çeşitli faydalar da vardır. Sahnede var olmayan gerçekliği yaratma fırsatı bulurlar. Bu yüzdendir ki, gerçek mekanlara açılan Ron Howard ve prodüksiyon ekibi, Morgan’ın senaryosunu kıtalar arası düzeyde filme çekme fırsatı buldular.

Böyle bir filmin kendisi açısından, “sahne ortamını sokaklarda hayata geçirmek” anlamını taşıdığını ifade eden yönetmen Ron Howard, uyguladığı yaklaşımı şu sözlerle açıklıyor:

“O dönemi yeniden yaratırken yapmaya çalıştığımız şeylerden birisi, mümkün olduğunca otantik olabilmekti. Prodüksiyon tasarımcımız Michael Corenblith ve kostüm tasarımcımız Daniel Orlandi, o çağa ait unsurları ortaya koyarken seçici davrandılar. Parodiye kaçmadan işlerini yaptılar. Aslında 70’li yıllardan küçük küçük parçaları ortaya çıkartma yöntemini uyguladık. Araştırmalarımız sonucu elde ettiğimiz o döneme ait fotoğrafların işaret ettiği yolda ilerledik.”

David Frost’un Kız Arkadaşı Caroline Cushing Rolünde Rebecca Hall

David Frost’un Kız Arkadaşı Caroline Cushing Rolünde Rebecca Hall

David Frost’u baştan çıkartmayı başarabilen az sayıdaki kadından birisi olan kız arkadaşı Caroline Cushing rolünde İngiliz oyuncu Rebecca Hall kamera karşısına geçti. Sosyete dünyasının ünlü siması Howard Cushing’in eski karısı olan Caroline Cushing’in Frost ile tanışması, Nixon röportaj serilerinin başlamasından kısa süre önce gerçekleşmişti. Sonraki yıllarda kız arkadaşı olarak kaldı. Köşe yazarı Liz Smith’in eski sekreteri olan Caroline Cushing, ilerleyen süreçte Caroline Graham adıyla Hollywood’un başarılı editörlerinden birisi oldu.

Rebecca Hall rolüne hazırlanırken neler yaptığını şu sözlerle anlatıyor: “Caroline ile tanışıp konuşma fırsatı bulduğumda onun hakkında mümkün olduğu kadar çok bilgi toplamak önemliydi. Ancak aynı zamanda Peter Morgan’ın senaryosunun kurgusal bir yanı da vardı. Öyküye olabildiğince katkıda bulunmam gerekiyordu. Oynadığım karakterin gerçek kimliğine çok fazla takılıp kalmamalıydım.Öykünün en iyi şekilde anlatılabilmesi için neyin önemli, neyin önemsiz olduğunu ayırabilmem şarttı.”

Filmin diğer rollerinde şu oyuncular oynadılar:

Nixon’ın Beyaz Saray yıllarında özel asistanlığını yapan ve Frost röportajlarına hazırlanmasına da yardımcı olan tarihçi yakın dostu Frank Gannon rolünde Andy Milder;

Nixon’ın başkanlık yaptığı dönemde basın asistanlığını üstlenen Diane Sawyer rolünde Kate Jennings Grant;

Nixon’ın röportaj ekibinde baş araştırmacı görevini üstlenen Ken Khachigian rolünde Gabriel Jarret;

Nixon’ın röportaj ekibinde yer alan eski Beyaz Saray sözcüsü Raymond Price rolünde Jim Meskimen;

Nixon’ın karısı Pat Nixon rolünde Patty McCormack.

Richard Nixon’ın Ekibi

Film yapımcılarını bekleyen bir başka zor görev, Richard Nixon’a hazırlık sürecinde yardım eden karşıt araştırma ekibini oynayacak oyuncuları bulmaktı. Bu ekipte Amerikalı ünlü oyuncu Kevin Bacon ile İngiliz karakter aktörü Toby Jones’un oynamasına karar verildi.

Nixon’ın ekibinin kurmay başkanlığını yapan emekli subay Yarbay Jack Brennan rolünde kamera karşısına geçen Kevin Bacon, bu karakterin önemini şu sözlerle açıklıyor:

“Röportaj serisiyle ilgili kurallar ve altyapı belirlenirken Nixon’ın temsilciliğini Brennan yapmıştı. Nixon’ın deniz kuvvetlerine karşı özel bir ilgisi vardı. Bu nedenle Beyaz Saray’dayken çevresinde bir deniz subayı olmasını istemişti. Nixon istifa ettikten sonra Jack Brennan ile bağlantısını kopartmadı ve kurmay heyetinin başkanı olmasını istedi. Dolayısıyla Brennan onun her zaman sağ kolu oldu.”

Richard Nixon’ın menejerliğini yapan ve Frost ile yapacağı söyleşi karşılığında rekor ücret talep eden ünlü menejer Irving “Swifty” Lazar rolünde İngiliz karakter aktörü Toby Jones oynadı. Aralarında Humphrey Bogart, Lauren Bacall, Cary Grant ve Gregory Peck’in de yer aldığı o dönemin ünlü starlarına menejerlik yapan Irving Lazar, edebiyat dünyasından Hemingway, Capote, Nabokov, Odets, Saroyan ve Tennesse Williams’ın menejerliğini yapıyordu. Ayrıca Cole Porter, Ira Gershwin ve Madonna gibi müzik yıldızlarının da menejerliğini yapmasıyla menejerlik dünyasında efsane isim olmuştu.

David Frost rolünde Michael Sheen

David Frost rolünde Michael Sheen

Tıpkı Langella gibi, David Frost rolünde kamera karşısına geçen Michael Sheen açısından da zorlu bir çalışma süreci vardı. Film kamerası karşısında Frost kimliğine bürünürken sahneye kıyasla çok daha rahat olduğunu kabul eden Michael Sheen, rolünü şu sözlerle yorumluyor:

“Sahnedeyken neredeyse bir yıl boyunca bu karakterle birlikte yaşadım. Sahneden çıkıp film aşamasına geçerken Frost’ta gözlemlediğim temel özellikler fazla değişmedi. Ortada sadece izleyici açısından fark olduğunu düşünüyorum. Sahnedeyken salondaki izleyiciye; filmde ise kameraya karşı oynuyorsunuz. İkisi arasındaki en büyük fark, sahnede sanki uçakta veya Beyaz Saray’daymış rolü yaparken filmde gerçek mekanlarda olup rolünüzü orada yapıyorsunuz.”

Michael Sheen sözlerine şöyle devam ediyor: “Gerçek hayatta var olan karakteri oynamak, beraberinde bazı sorumlulukları da getirir. Senaryo yazarına karşı sorumluluğunuz vardır. Ayrıca portresini çizdiğiniz gerçek insana karşı da sorumluluğunuz sözkonusudur. Ancak gerçek insandan aldığınız bazı gerçek özelliklerin öykü akışına yardımcı olduğuna da kuşku yok. Eğer Frost karakterini aşırı becerikli yapmış olsaydık, Nixon ile yaptığı söyleşiler esnasındaki gerilim ve merak boyutu yok olacaktı. Bu nedenle gerçek Frost’tan sadece bazı belirli unsurları alıp oynadım.”

David Frost’un Araştırma Ekibi

Richard Nixon ile yapacağı dört bölümlük röportaj serisi için David Frost’u hazırlayan 3 kişilik araştırma ekibi rollerinde Matthew Macfadyen, Oliver Platt ve Sam Rockwell oynadı. Kısaca LWT olarak bilinen Londra Weekend Television’da yayınlanan Weekend World adlı programın editörü John Birt rolünde Matthew Macfadyen kamera karşısına geçti. Aynı zamanda BBC’nin genel direktörü de olan John Birt, İngiliz televizyonlarının güçlü figürlerinden birisiydi.

Televizyonlarda 30 yıldan fazla süre görev yaptıktan sonra 2001 ile 2005 yılları arasında İngiltere Başbakanı Tony Blair’e özel danışmanlık da yapmıştı. Frost/Nixon röportajlarının yapımcısı olan John Birt, büyük mücadele için program sunucusunu hazırlayan ekibi organize eden kişiydi.

Deneyimli gazeteci Bob Zelnick rolünü ise Oliver Platt üstlendi. Ulusal Devlet Radyosu’nun eski büro şefi olan Bob Zelnick, Frost ekibine yardım amacıyla Nixon’ın iç ve dış politikasını araştırma görevini almıştı. Nixon ile ilgili konularda ayaklı ansiklopedi gibi olmasıyla tanınıyordu.
Bu rolde kamera karşısına geçen Oliver Platt, “Frost / Nixon” projesine neden sıcak baktığını şu sözlerle açıklıyor: “Ron Howard beni arayıp Peter Morgan’ın senaryosundan film yapacağımızı söyleyince heyecandan yerimde duramadım. Sadece bu bile ilgimi çekmeye yetti. Yüksek kaliteli bir filmde harika aktörlerle beraber oynama fırsatını cazip buldum. Üstelik benden önce Frank, Michael, Kevin, Matthew, Sam gibi dev aktörler sözleşme yapmışken ben devre dışı kalamazdım.”

Aralarında “The Conviction of Richard Nixon: The Untold Story of the Frost / Nixon Interviews” adlı kitabın da bulunduğu 13 kitabın ünlü yazarı James Reston Jr rolü ise Sam Rockwell’e verildi.

Baylar, Herkes Yerini Alsın: Oyuncu Tercihleri

“Frost / Nixon”ın sahne versiyonunun Broadway’deki kapanış tarihi 19 Ağustos 2007 olarak belirlenmişti. Açılışından dört ay sonraya gelen bu tarihte sahne oyununun kapanmasından beş gün sonra filmin çekimlerine başlandı.

Baylar, Herkes Yerini Alsın: Oyuncu Tercihleri

“Frost / Nixon”u çekmeye hazırlanan yapımcıların kesin bir kararı vardı: Film versiyonunda Richard Nixon ile David Frost’un portresini tiyatro sahnesinde olduğu gibi yine Frank Langella ve Michael Sheen çizecekti. Yönetmen Ron Howard bu kararın gerekçesini şu sözlerle açıklıyor:

“Bu iki rolü Michael ile Frank’in alacağı kesindi. Zaten iki aktör arasındaki uyumu, hazırlık ve araştırma sürecini dikkate alırsak bu iki rolde başka aktörlerin oynayabileceğini hayal etmek bile imkansızdır. Sahnede neredeyse iki yıldan beri Frost ve Nixon olarak yaşadılar, filmde de öyle oldu.”

Richard Nixon rolünde Frank Langella

Performansını ortaya koyarken Nixon’ı taklit etmek yerine hata yapabilir bir adamı yorumlamak istediğini söyleyen Frank Langella, rolüne hangi açıdan yaklaştığını şu sözlerle açıklıyor:

“Karşımdaki en büyük zorluk elbette Nixon’ın artık hayatta olmamasıydı. Dolayısıyla onunla konuşma şansım yoktu. Bugüne kadar oynadığım her rolde uyguladığım yaklaşımı burada da hayata geçirdim. Karakterlere şu açıdan bakarım: Ruhu nasıldır? Kalbinin ve beyninin derinliğinde neler olup biter? Herhangi bir karakterin portresini çizerken onun bir politikacı, müzisyen veya seri katil olmasına bakmazsınız. Sonuçta hepsi birer insandır ve hepsinin ruhu, kalbi ve beyni vardır.”

Langella sözlerine şöyle devam ediyor: “Bugüne kadar portresini çizme ayrıcalığına sahip olduğum karakterler arasında Richard Nixon en büyüleyici olanıydı. Ona fena halde kafayı taktım. İçindeki kötü ruhun ne olduğunu bulmaya çalıştım. Nixon’ın sıradan bir insan olmayışını sevdim. Zaten o dönemin tüm politikacıları öyleydi. Hepsi barut fıçısı gibi, zor, komik görünümlü, tuhaf adamlardı. Günümüz politikacılarına kıyasla mizaçlarını daha çok ortaya koyarlardı.”

Oscar ödüllü yapımcı Brian Grazer ise, Nixon rolündeki Langella’nın performansını şu sözlerle değerlendiriyor: “Langella’nın sergilediği Nixon portresinde gerçeküstü (sürreal) birşeyler vardı. Her zaman düşük perdede olan ses tonundan tutun da, sadece Nixon’ın yapabileceği hafifçe gülümsemeye kadar en küçük detayları bile büyüleyici şekilde yaptı. Başka bir aktör oynasaydı o rol kolaylıkla Nixon’ın ucuz bir yorumuna dönüşebilirdi. Ancak o, bunları Nixon’ın bildiğimiz ikonik tavırlarıyla birleştirirken Nixon’ın savunmasız anlarına derin bir duyarlılık katmayı başardı. Öyle ki, Frank Langella’yı seyrederken aktörün ortadan kaybolduğunu, portresini çizdiği çelişkili adamın ortaya çıktığını görüyorsunuz.”

Langella’nın karşısına çıkan zorluklardan birisi, sahne oyunundan film kamerasına geçiş süreci oldu. Deneyimli aktör bu zorluğu nasıl aştığını şu sözlerle açıklıyor:

“Bir karakteri senaryo sayfalarından alıp sahne ortamına taşırken çok özel oyunculuk sorunlarıyla mücadele etmek zorundasınız. Nixon karakterini tiyatro sahnesinde 360 defa oynamıştım. Dolayısıyla Nixon’ın kişilik yapısı konusunda ruhumun derinliğine kadar işleyen bir iç ritme ulaştım. Ancak kamera önünde çok farklı bir ortam vardı. Sahnede iliklerime kadar işleyen bazı özellikleri bir yana atıp yeni pencereler açmak zorundaydım. Bazı unsurları korurken bazılarından vazgeçmek suretiyle yepyeni bir yaklaşıma ulaşmak benim için son derece heyecan verici oldu.”

Frost / Nixon’ı Hayal Etmek: Söyleşilerden Sahne Senaryosuna

Senaryo yazarı Peter Morgan’ın, David Frost ile Richard Nixon’ın dünyasına ilk kez ilgi duyması 1992 yılında oldu. David Frost’un televizyonda yayınlanan biyografisini izleyince, 1977 yılında yayınlanan Richard Nixon söyleşi serilerinde ünlü yayıncının kurnaz rakibini alt etmeyi başarmasından etkilenmişti.

Kraliçe 2. Elizabeth, Idi Amin ve 8. Henry gibi dünya figürlerinin insani boyutu üzerinde uzun süredir çalışma yapmasıyla tanınan Peter Morgan, “Frost / Nixon”un senaryosuna hazırlanırken sadece eski başkan Nixon’la ilgili araştırma yapmakla yetinmedi, aynı zamanda onun en büyük rakibi David Frost üzerine de odaklandı. İngiliz televizyonunun playboyu olarak tanınan David Frost’un tüm kredibilitesi ve kariyeri, bu söyleşiden bir itiraf çıkartma fırsatında yatıyordu.
Frost ile Nixon’ın birbirine zıt yaşamlarından etkilenen Peter Morgan, bu iki adamın öyküsünün en iyi sahne oyunu formatında anlatılabileceğine inanıyordu. Senaryoyu bu formata uygun tasarladığı takdirde söyleşileri, iki tarafın silahlarının sözcükler ve fikirler olduğu gladyatör savaşları şeklinde yansıtabilecekti.

Morgan ele aldığı konuyla ilgili araştırmasını şu sözlerle dile getiriyor: “İki tarafın bu söyleşiye çok sıkı hazırlandığı bir kamplaşma gördüm. Tıpkı satranç veya boks maçına hazırlanan rakipler gibi stratejik bir mücadele vardı. Söyleşi sahnelerini onların kullandığı gerçek sözcüklerle yazmanın mümkün olduğunu düşündüm. Ancak yine de bir yarışma havasının kendine özgü iniş-çıkışlarını simgeleyen detaylarla örerek yapılandırmak doğru olacaktı.”

Filmin dramatizm boyutunu artırmak amacıyla Frost ile Nixon’ın sosyal iletişim becerileri üzerinde odaklandığını belirten Morgan, bu yönde yaptığı keşifleri şu sözlerle açıklıyor:

“İkisi de en temel anlamda birbirinin tam zıttı gibiydi. Eğer Nixon’ın politikacı kimliğiyle insan kimliğini birbirinden ayırırsanız iletişim kurmakta ve dost edinmekte zorlanan bir insan görürsünüz. Buna karşılık Frost’un yaşam tarzı kesinlikle sosyaldir. İnsanlarla kolay iletişim kurmak, arkadaş edinmek onun doğasında vardır. Nixon ise tam tersidir. İnsanlardan kuşku duyar, kolay incinir, başkalarına pek yakın durmaz. Mutsuz evliliği olan çok yalnız bir adamdır.”

Morgan senaryoyu yazarken orijinal söyleşilerde bulunmuş çok sayıda insanla kapsamlı konuşmalar yaptı. Bunlar arasında Sir David Frost’un kendisi ve yakın çevresi de vardı. 2006 Ağustos ayında İngiliz Guardian gazetesine konuyla ilgili bir söyleşi veren Morgan, “Konuştuğum herkes olayı kendine göre anlatılıyordu. Hatta söyleşi esnasında odada bulunanlar dahi farklı versiyonlardan bahsetti. Kamera önü veya arkasıyla ilgili olarak kesin gerçek yoktu. Bu nedenle anlattığım olaya kendi hayal gücümü katma konusunda rahat davrandım” diyordu.

Frost Nixon - Frank Langella, Michael Sheen, Sam Rockwell, Kevin Bacon

“FROST / NIXON”

Yönetmen: Ron Howard
Oyuncular: Frank Langella, Michael Sheen, Sam Rockwell, Kevin Bacon, Oliver Platt, Matthew Macfadyen, Rebecca Hall, Toby Jones, Kate Jennings Grant
Senaryo: Peter Morgan
Yapımcılar: Tim Bevan, Eric Fellner, Brian Grazer, Ron Howard
Görüntü Yönetmeni: Salvatore Totino, Prodüksiyon Tasarımı: Michael Corenblith
Kostüm Tasarımı: Daniel Orlandi, Kurgu: Daniel P. Hanley, Mike Hill
Set Dekoratörü: Susan Benjamin, Özgün Müzik: Hans Zimmer
Working Title Films – Universal Pictures / UIP Filmcilik

20 Şubat’ta SinemalardaAmerika’da 1977 yaz aylarında yayınlanan David Frost / Richard Nixon söyleşileri, Amerikan televizyon tarihinde bir haber programına en çok izleyici çeken program olmuştu. Dört akşam üstüste yayınlanan söyleşi serisini 45 milyondan fazla insan seyretti.

Gözden düşmüş eski başkanları Richard Nixon’ın beyinsel yapısına göz atmak isteyen ve eski başkanın istifasına yol açan görev suistimallerini öğrenince onun adına üzülen izleyiciler, adeta “sözlü boks maçını” çağrıştıran söyleşiler sırasında ekrana kilitlendiler. Bu söyleşi programı için herşeyini ortaya koyan iki adam da sadece birisinin kazanacağını biliyordu.

Ekranda yayınlanan efsanevi tartışmanın ardından söyleşi sanatında devrim yaşandı. Politikanın yüzü değişirken eski başkanın yaptığı bir itiraf tüm dünyayı şaşırttı. Yaptığı bu itirafa büyük ihtimalle Nixon’ın kendisi bile şaşırmıştı.

Onurunu kurtarma mücadelesi veren gözden düşmüş bir başkan ile televizyon dünyasında isim yapmaya çalışan bir habercinin ekranlardaki tarihi röportajını konu alan “Frost / Nixon”ın yönetmenliğini “A Beautiful Mind”, “Cinderella Man” ve “Apollo 13” gibi dev yapımların Oscar ödüllü usta yönetmeni Ron Howard üstlendi. Başkan Richard Nixon’ı Frank Langella’nın; televizyon sunucusu David Frost’u Michael Sheen’in oynadığı filmin senaryosunu Peter Morgan yazdı.

Filmde sadece milyonlarca izleyiciyi ekran başına kilitleyen röportajlara yer verilmekle yetinilmedi. Aynı zamanda bu röportajların perde arkası manevraları, taraflar arasında haftalarca devam eden müzakere süreçleri de ekrana yansıtıldı.

Beyaz Saray’dan ayrılmak zorunda kaldıktan sonra Richard Nixon üç yıl sessiz kalmıştı. Ancak 1977 yılına gelindiğinde çok özel bir söyleşi için kamera karşısına geçmeyi kabul etti. Başkanlık yaptığı döneme ait cevapsız kalmış soruların yanısıra, başkanlığını sona erdiren ünlü Watergate skandalıyla ilgili sorulara da cevap verecekti. Nixon itiraflarını yapacağı yayıncı olarak Frost’u seçmekle herkesi şaşırttı. Bu tercihi yaparken aslında neşeli programlarıyla tanınan İngiliz şovmeni kolayca safdışı edeceğini; Amerikalıların gönlündeki büyük devlet adamı statüsünü yeniden kazanacağını düşünmüştü.

Öte yandan Frost’un ekibinin de, Frost’un Nixon’a karşı dik durma yeteneği konusunda bazı kuşkuları vardı. Kameralar çalışmaya başladığında Frost ile Nixon arasında müthiş bir zeka savaşı başladı. Ülkenin en büyük rezaletlerinden birisi kabul edilen Watergate Skandalındaki rolüyle ilgili soruları Nixon savuşturabilecek miydi? Peki, Frost gibi genç bir yayıncı, kendi kuşağının en yetenekli politikacılarından birisinin hesap vermesini sağlayabilecek, onu cesurca eleştirebilecek miydi? Söyleşiler sırasında iki erkeğin güvensizlikleri, egoları ve soğukkanlılıkları net olarak ortaya çıktı. İkisi de saf ve yalın gerçeğin en çarpıcı şekilde ortaya çıkması adına her türlü yapmacık davranışı bir kenara bıraktılar.

Nixon’ın ekibinde en önemli rolü, kurmay heyetinin başkanı Yarbay Jack Brennan oynuyordu. “The Woodsman”, “Mystic River” gibi filmlerden tanıdığımız Kevin Bacon’un portresini çizdiği Yarbay Jack Brennan, söyleşilerde uygulanacak strateji konusunda Nixon’a rehberlik yaptı. Buna karşılık 37. Amerikan Başkanı’ndan hesap sormaya hazırlanan Frost’un ekibinde de birbirinden zeki iki danışman vardı. Bunlardan birisi, söyleşilerin editörlüğünü üstlenen deneyimli gazeteci Bob Zelnick (Bu rolde Oliver Platt oynadı); diğeri ise, Nixon’a muhalif yapısıyla tanınan yazar ve öğretim görevlisi James Reston Jr.’dı. Bu rolde de Sam Rockwell kamera karşısına geçti. Her ikisi de, Frost’un uyguladığı stratejinin mimarı olurken Nixon’ın “gerçek yüzünün” teşhir edilmesi için ne gerekiyorsa yaptılar. Hazırlanan stratejide Frost’un görevleri ise, söyleşi dizilerinin yayın haklarını satmak, televizyon kurumuyla anlaşmak ve soracağı sorular üzerinde çalışmak oldu.

Filmin diğer önemli karakterlerinden Frost’un kız arkadaşı Caroline Cushing rolünde Rebecca Hall (The Prestige); Nixon’ın menejeri Irving “Swifty” Lazar rolünde Toby Jones (Infamous, The Painted Veil); Frost’un İngiliz yapımcısı John Birt rolünde Matthew MacFadyen (Pride and Prejudice, Death at a Funeral) kamera karşısına geçtiler.

Universal Pictures’ın sunduğu, Working Title Films - Imagine Entertainment yapımı “Frost / Nixon”ın yapımcılığını “Atonement” ve “United 93”ten tanıdığımız BAFTA ödüllü Tim Bevan ile Eric Fellner ile birlikte Oscar ödüllü yapımcı Brian Grazer (A Beautiful Mind, American Gangster) gerçekleştirdi. Ayrıca filmin yönetmeni Ron Howard da yapımcı olarak görev yaptı.
“Frost / Nixon”ın kamera arkasında Ron Howard filmlerinin olmazsa olmazı kabul edilen birinci sınıf ekipler görev yaptı. Görüntü yönetmenliğini “Cinderella Man”, “The Da Vinci Code” ve “The Missing”ten tanıdığımız Salvatore Totino; prodüksiyon tasarımlarını Oscar ödüllü tasarımcı Michael Corenblith; kostüm tasarımlarını Emmy ödüllü tasarımcı Daniel Orlandi gerçekleştirdi. Kurgu editörlüğünü “Apollo 13”, “A Beautiful Mind” ve “Cinderella Man”den tanıdığımız Mike Hill ile Daniel Hanley üstlenirken müziklerini Hans Zimmer (“Backdraft”, “The Da Vinci Code”) besteledi.

The Unborn - Doğmamış Film Bilgileri

“THE UNBORN – DOĞMAMIŞ”

Yönetmen: David S. Goyer
Oyuncular: Odette Yustman, Gary Oldman, Cam Gigandet, Meagan Good, Carla Gugino, Jane Alexander, Idris Elba, Rhys Coiro
Senaryo: David S. Goyer
Yapımcılar: Michael Bay, Andrew Form, Bradley Fuller
Görüntü Yönetmeni: James Hawkinson
Prodüksiyon Tasarımı: Craig Jackson
Kostüm Tasarımı: Christine Wada
Kurgu: Jeff Betancourt
Özgün Müzik: Ramin Djawadi
Yapım Stüdyosu: Rogue Pictures

Ölmüş bir insanın ruhu bazen şeytanla öyle içli dışlıdır ki, cennete girmesine izin verilmez. İki dünya arasında sonsuza kadar sıkışıp kalan böyle bir ruh, çaresizlik içinde vücuduna yerleşebileceği yeni bir beden arar. Kimi zaman bunu başarır da…
“Blade: Trinity”, “The Invisible” ve “Batman Begins”ten tanıdığımız yazar / yönetmen David Goyer, doğaüstü gerilim çalışması “The Unborn”da iki dünya arasında sıkışıp kalmış ruhların yaşamına ürkütücü bir bakış getiriyor. Filmde bedenine şeytani bir ruhun girmesiyle birlikte kabuslar dünyasına sürüklenen ve sevdiği insanlar için bile tehlike haline gelen genç bir kadının öyküsü anlatılıyor.

Casey Beldon (Odette Yustman) kendisini çocukken terk eden annesinden nefret etmektedir. Ancak açıklanamaz birtakım olaylar meydana gelmeye başlayınca annesinin neden terk ettiğini anlamaya başlar. Sonunda hayaletin uyanık saatlerine de egemen olması üzerine çareyi spiritüel olaylar danışmanı Sendak’a (Gary Oldman) başvurmakta bulur.

Sendak’ın yardımını alan Casey, ailesi üzerindeki lanetin kökeninin Nazi Almanya’sına kadar uzandığını keşfeder. Herkese ve herşeye yerleşebilme yeteneğine sahip olan bir yaratık, bedenleri ele geçirdikçe daha da güçlenmektedir. Lanetin ortadan kalkması için tek şansı, dünyamızın ötesinde henüz doğmamış birisi tarafından açılmış olan bir giriş kapısını kapatmaktır.

The Tale of Despereaux Matthew Broderick, Emma Watson, Dustin Hoffman, Sigourney Weaver

FARELERİN DÜNYASI

Bir zamanlar Şef Andre ve Boldo’nun yönetimi altında hummalı çorba yapımına sahne olan kraliyet mutfağı artık bomboş, kuru ve cansızdır. Ancak bir fare deliğinden mutfak duvarının öbür yanına geçtiğimizde insanların artık kullanmadığı birtakım objelerin yeniden kullanılır hale getirildiği küçük ve büyüleyici bir evrenle karşılaşırız. Burada Oz ülkesiyle Gulliver’in Lilliput ülkesine benzer özellikler taşıyan son derece çalışkan ve sistematik bir fareler toplumu yaşadığını görürüz.

Yönetmen Stevenhangen bu dünyayı şu sözlerle tanımlıyor: “Aslında burası son derece sıkışık ve baskıcı bir toplumdur. Bireycilik her anlamda ezilmektedir. Dışarıdan bakılınca belki dostça bir ortam var gibi gözükebilir ama içinde bir süre yaşayınca aslında paranoyak bir toplum olduğu anlaşılır. Tüm fareler kuralları ihlal etmekten olağanüstü korkarlar. Çünkü Fareler Konseyi’nin verdiği cezalar son derece ağırdır. Kurallara karşı gelenlerin sıçanların yaşadığı zindanlara atılma riski vardır.

Kahramanımız Despereaux işte böyle bir ortamda yaşamaktadır. Ancak son derece meraklı olması nedeniyle kuralları ihlal etmesi an meselesidir.”

Bu ülkedeki mekanlar, küçük ev aletlerinin çeşitli amaçlarla kullanılmasından oluşmuştur. Bir bıçak orada parklardaki oturma yeri işlevi görürken bir tencerenin halka açık havuz işlevi üstlendiğini görürüz. Küçük bir el çıngırağından kocaman bir çan kulesi yapıldığını görebilirsiniz.

Farelerin oturduğu evler, çöpe atılmış kutu ve sandıklardan yapılmıştır. Bu evlerde yaşamakta olan fareler, kendilerinden ne yapılması isteniyorsa onu yaparlar.

To create this mouse utopia, the mice were dressed in spotless clothing and fitted in little costumes with drawn-up collars and hats. In order to bring a tactile quality to their world, the artists worked with cloth to give a realistic feel to the mice’s clothing.

Puppet makers created miniature versions of costumes for the mouse characters, and computer artists scanned those in as reference, in order to bring a sense of reality, texture and scale to a world that would be difficult to find otherwise. The costumes are not completely tailored and finished but were done with enough detail so that the animators could see, for example, what the weave of a mouse jacket would be if the mice had salvaged the cloth from the human world.

SIÇANLARIN DÜNYASI

Kraliyet sarayının mahzenlerindeki Sıçanlar Dünyası, karanlık, rutubetli ve soğuk bir yerdir. Dor ülkesinde yasadışı hayvanlar kabul edilen sıçanlar artık bu ülkede yaşamaktadırlar.

Sıçanların Dünyası aslında sarayın kanalizasyon sisteminin parçası olarak şekillenmiştir. Ancak herşey kemirgenlerin perspektifine uygundur. Bu dünyanın zemini lağım sularıyla kaplıdır. Uzaktaki gölün karşı kıyısında bir kolezyumun (amfitiyatro) silueti görünmektedir. Orada bir köprünün suya batmış kemerlerini ve alev ışıklarıyla yıkanan açık alanı görebilirsiniz.

Sıçanlar Dünyası kelimenin tam anlamıyla Hollandalı ressam Bosch tarzında bir evrendir. Hiçbir ışık huzmesi oraya girmeye bile cesaret edemez. Binalar yıllar önce ölmüş mahkumlardan geriye kalan korkunç görünümlü kemiklerinden ve kireçleşmiş kafataslarından yapılmıştır.

Köyün tamamı çöpe atılmış malzemelerden ve kentin çeşitli yerlerinde bırakılıp unutulmuş incik boncuktan oluşmuştur. Bu dünyada bulunabilecek malzemeler arasında yağlı bir kaşık, bir piliç bacağı, parlak renkli bir gözlük ve kirli görünümlü bir mezar taşına her an rastlayabilirsiniz. Kısacası bu dünyada yaşayanlar bir sıçan olmanın gereği neyse o şekilde bir yaşam sürerler!

Roscuro’nun gönderildiği bu dünyayı yönetmen Fell şu sözlerle tanımlıyor: “Burası karanlıkların dünyasıdır. Bir mahzenin dibinde yer alan bu dünyayı yaratırken büyük keyif aldık. Buranın sakinleri uygarlıktan tamamen uzak bir ortamda yaşarlar. Dolayısıyla her tarafta çöpe atılmış nesneler vardır. Evlerle köprülerin kemik ve kafataslarından yapıldığını görürüz. Evlerin içinde eski ve pasla silahlar dekorasyon malzemesi olarak kullanılmıştır. Soğuk, karanlık, ruhsuz ve iğrenç bir ortamdır.”

Diğer yönetmen Stevenhagen şunları ekliyor: “Burada çürümüş ve yozlaşmış bir toplum vardır. Sıçanlar burada düzensizliğe dayalı bir yaşamın keyfini çıkarırlar. Pislik, karanlık ve kaosu severler. Bu toplumun başında Botticelli adlı bir adam vardır. Bir tür imparator gibi yönetir.”

KRALİYET SARAYI

Dor ülkesi gri renge bürünürken kraliyet sarayında da aynısı olur. Bir zamanlar pırıl pırıl ve mutlu bir ortam olan mutfakta artık tam bir sessizlik vardır. Tüm mutfak malzemesi bir köşeye atılmıştır. Andre ile Boldo artık ülkenin ünlü çorbalarını yapamamaktadır. Sarayın dışındaki ve içindeki hayat artık daha karamsar ve kasvetlidir. Bir zamanlar görkemli olan saray odalarındaki ışık daha solgun ve cansızdır.

Çok sevdiği karısının ölümünden sonra depresyona giren Kral, herkese mesafeli davranmakta, müzik odasında yapayalnız oturmaktadır. Çaldığı melodiler de karamsarlığını yansıtan kasvetli şarkılardır. Sarayın artık darmadağınık olan alt katındaki hizmetçilere ayrılan penceresiz bir odada Mig adlı hizmetçi kızın prenses olma hayalleri kurduğunu görürüz.

Bu dünyaların animasyonun yapılması büyük zorlukları da beraberinde getirdi. Üç ortamın birbirinden farklı olması nedeniyle film yapımcılarının amacı, karakterlerin yolculuğu sırasında üç ortam arasındaki geçişlerin kesintisiz ve akıcılığını sağlamak oldu. Animasyon ekipleri her bir mekana farklı ışık yoğunluğu ile yaklaşmayı tercih etti. Filmin genel modundaki geçişlere bu sayede ulaşıldı.

Prodüksiyon tasarımcısı Tomov, uygulanan yaklaşımı şu sözlerle açıklıyor: “Bu üç dünyanın hepsi, gerçek bir dünya ile bağlantılıdır. Özellikle Fareler Dünyası olmak üzere üçünün de kendine özgü tanımlanabilir özellikleri vardır. Üç dünya arasındaki geçişlerin ustaca yapılması gerekiyordu. İzleyici kendisini farklı bir gezegende veya farklı filmler izliyormuş gibi hissetmemeliydi. Farklı yapısı nedeniyle Sıçanlar Dünyası’nın görsel açıdan farklı olması gerekiyordu. Buna karşılık Fareler Dünyası ile insanların dünyası arasında bazı benzerlikler vardı. Özellikle Fareler Dünyası, mimari açıdan Dor krallığının görsel bir minyatürü gibiydi.”

Filmle ilgili son sözü Stevenhagen söylüyor: “Bu üç dünyanın karakterler ile de bağlantısı vardır. Çünkü karakterler bu dünyalarda yaşarlar ve ileri geri hareket ederler. Bu yolculuğu filmin bütünü içerisinde inandırıcı şekilde vermek inanılmaz ilginç bir süreç oldu.”

The Tale of Despereaux Dor ülkesi

MEKANLAR: DOR ÜLKESİNDE BİR TUR

Dor ülkesi denizin üzerinde adeta mücevher gibi parlayan büyüleyici bir ülkedir. Bu ülkeye yılın en görkemli zamanında gireriz. Fransa’nın peyniriyle, Belçika’nın çikolatasıyla ünlü olması gibi Dor ülkesi de harika çorbalarıyla ün kazanmıştır. Kraliyet flamalarında çorba kaseleri vardır, caddelerin iki yanında çorba lokantaları dizilidir. Hatta kraliyet ailesinin taçlarına bile çorba kaşığı motifi işlenmiştir. Ülkenin vatandaşları her yıl düzenlenen Kraliyet Çorba Gününde toplanıp Andre’nin o yıl için keşfettiği çok özel çorbanın tadına bakarlar.

Dor kalesinin gökyüzüne yükselen kuleleri son derece görkemlidir. Kulelerin altın renkli sivri tepeleri ışıl ışıl parlamaktadır. Kalenin yamaçlarının dibinde küçük bir liman görebilirsiniz. Burada ağzına kadar yiyecek dolu gemiler demirlemiştir.
Yönetmen Fell bu kenti şu sözlerle tanımlıyor: “Dor krallığını yaratırken büyük keyif aldık. Orta Çağ’daki Avrupa kentlerinden herhangi birisi gibi oldu. Farkı ise halkının çorba sevgisiydi. Bu kent için Avrupa kentlerinin birleşimi diyebilirim. Brüksel’den İtalya’ya, Doğu Avrupa’daki Balkan bölgesine kadar çok çeşitli kentleri çağrıştıran özellikleri vardır.”

Kraliçenin ölümünden önce Dor şehrinde mutluluk ve neşe vardır. Direkt günışığı alır. Ancak kraliçenin başına gelen trajedinin ardından herşey tam tersi yönde değişir. Artık çorba yapmak ve içmek yasadışı ilan edilmiştir. Bir zamanlar altın gibi parlayan herşey gri ve kasvetli renklere dönüşmüştür. Şehrin her köşesinde çaresizlik hüküm sürmektedir. Bu nedenle filmin başlangıcında parlak ve abartılı olan renklerin artık daha solgun ve kasvetli hale geldiği görülür.

“Despereaux”un görsel stili

FİLMİN GÖRSEL STİLİ

“Despereaux”un görsel stili konusunda yapımcıların ortak görüşü, filmin genel görünümünün bir çocuğun fantezileri kadar zengin olması yönündeydi. Küçük çocukların masallardaki şövalyeleri ve peri kızlarını hayata geçirmek, elbette ki animasyon ekiplerinin göreviydi. Bu noktada animasyon ekiplerinin amacı, düz ve parlak yüzeylere ulaşmak oldu. Hava boya tabancalarının kullanımı sayesinde plastik görünümü veren kreasyonlara ulaşıldı.

Prodüksiyon tasarımcısı Tomov ile işbirliği yapan film yapımcıları, kahraman faremizin macera yaşadığı dünyaları resmetmek için Vermeer ve Brueghel gibi usta ressamların tablolarından esinlendiler. Tasarım, renk, ışıklandırma ve kamera hareketlerinde temel amaç, herşeyin organik görünüm taşıması, bilgisayarda üretildiği hissinden uzak durulması oldu. Bu stil sayesinde Despereaux’un içinde yaşadığı dünyayı çocukların daha iyi özümsemesi, beyazperde izleyecekleri görüntüler ile kitabı okurken hayal ettikleri dünyanın uyumlu olması sağlandı.

Prodüksiyon tasarımcısı Tomov, uyguladığı yaklaşımı şu sözlerle açıklıyor: “Despereaux’u ve diğer karakterleri sunarken hedefimiz tablo gibi atmosferik görünüm sağlamaktı. Bunu yaparken eski usta ressamların tablosundan esinlendik. Dor ülkesinin vatandaşlarına bakarsanız onların sanki Orta Çağ’a ait olduğu izlenimine kapılırsınız. Görsellerimize kalp ve ruh getirmek istedik. Onların sadece güzel görünümlü olmayıp aynı zamanda duygularını yansıtmamız gerektiğini biliyorduk. Filme işte bu organik kaliteyi vermek istedik. İzleyici kendisini ancak bu şekilde öykünün parçası gibi hissedebilirdi. İzleyici ile ekran arasında görünmez bir cam duvar olmaması gerekiyordu.”

Tomov sözlerine şöyle devam ediyor: “Bu peri masalı dünyasını boyamak için tasarım çalışmamız sırasında kontrollü, sade ve gösterişsiz renk paleti uyguladık.

Seçtiğimiz renkleri bilerek ve isteyerek yumuşatılmış renk paletinden tercih ettik. Benzeri hatlar diğer tüm tasarım tercihlerimizde de böyle oldu. Renkler aynı zamanda ışıklandırma formatı olduğu için doygun ve digital reklerden uzak durduk. Kısacası tasarımın her aşamasında herşeyin organik tad vermesini istedik.”

The Tale of Despereaux stil, karakter tasarımı, renk, ışıklandırma, animasyon stili

“The Tale of Despereaux”un yazarı Kate DiCamillo, kitabını kaleme alırken çocukluk yıllarında okumak istediği ve yetişkinlik yıllarında da okumaktan haz alacağı tarzda bir roman yazmak istediğini kabul ederek şunları söylüyor:

“Çocuk edebiyatının en önemli özelliği, büyüklere yönelik kitaplarda çoğu zaman izin verilmeyen büyülü ortamlara ve olasılıklara yer olmasıdır. Böyle kitaplar büyüklerin de ruhunu besler. Aynı zamanda içimizdeki çocuğa seslenir. Aslında ne kadar karmaşık yapıda olduğumuzu, aynı anda hem iyi hem de kötü olabildiğimizi ve huzuru birbirimizde nasıl bulduğumuzu anlatan bir öykü yazmak istedim.”

Kate DiCamillo’nun dünya görüşü ve yaklaşımıyla uzlaşan Thomas ile Ross, yapacakları uyarlamada kitabın çok katmanlı anlatımını onurlandırmanın önemine inanıyorlardı. Ayrıca kahramanımızın yolculuğuna rehberlik eden “Anlatıcı” da aynen korunacaktı. Yazar kitabını kaleme alırken kendisi ile okuru arasında sıcak ve samimi bir ilişki oluşturmuştu. Thomas ile Ross’un yapması gereken ise, bu ilişkiyi daha da sağlamlaştırarak ekrana yansıtmaktı.

“The Tale of Despereaux”un diğer filmlerde genellikle olmayan birtakım fırsatlar sunacağı belliydi. Yönetmen Gary Ross bunları şu sözlerle açıklıyor:
“Peri masallarının içeriğinde çok güçlü ahlaki değerler vardır. Karakterlerin de sağlam dayanak noktaları olduğu görülür. Büyük fikirlerle ortaya çıkarlar, büyük konuları ele alıp çözüme kavuştururlar. Kate böyle bir zeminde ilerlemekten korkmadı. Pop kültürünün fazlasıyla egemen olduğu bir dünyada tam tersini yaparak okuyucusuna ulaşmayı başardı.”

Yapımcıların görüş birliğine vardığı bir başka konu da, “heyecanlı genç fare”nin maceralarının anlatılacağı bir film yapılırken DiCamillo’nun yazdığı romanın basitçe bir karton yorumu şeklinde olmaması gerektiği konusuydu. Modern peri masallarının zengin dünyası ile klasik peri masallarının harmanlanması sonucunda karakter bazlı bir animasyona ulaşma yolunu seçtiler. Harika bir resimli kitabın sinemasal versiyonunu yansıtmayı hedeflediler. Bunu yaparken de çocukluğumuzdan beri bizleri asla bırakmayan imajlarla doldurmak istediler.

Temel tercih böyle olunca görsel stil, karakter tasarımı, renk, ışıklandırma, animasyon stili ve performans gibi alanlardaki kararlar da çıkış noktasıyla uyumlu oldu. Üstelik tüm bunlar, 60 milyon dolar gibi bir bütçeyle ve büyük stüdyoların yaptığı normal bir CGI animasyon filminin ortalama maliyetinin üçte birine başarıldı.
Bütçenin belirlenmesinin ardından hazırlığa başlayan Sam Fell ile Rob Stevenhagen, “Despereaux”u yönetirken işbirliği yapacakları ekibi kurdular. Bu ekipte prodüksiyon tasarımcıs Evgeni Tomov, görüntü yönetmeni Brad Blackburn başı çekiyordu. Prodüksiyon ekibine, Londra’da faaliyet gösteren ve “The Golden Compass” adlı film için hazırladıkları kutup ayıları efektleriyle Oscar kazanan görsel efekt şirketi Framestore Animation da katılınca tüm ekipler hazırdı.

The Tale of Despereaux Karakterler

Despereaux
Cesur, heyecanlı ve becerikli bir faredir. Koşarken çeşit çeşit muziplikler yapan kocaman kulaklı ufak tefek cüsseli sevimli bir arkadaştır. Asil ruhlu ve cesur bir fare olan Despereaux, çevresini karan karanlık ve karamsar havaya hiç aldırmadan diğerlerinin hep iyi yanlarını görür, asaletin herşeyin üstünde olduğuna inanır. Ülkesine ışık getirecek maceraya atıldığında kahramana dönüşecektir.

Miggery Sow
Basit ama imkansız bir hayalin peşinde olan yarım akıllı ama kararlı bir hizmetçi kızdır. Amcası tarafından her gün alay edilen bu domuz çobanı kızın tek arzusu prenses olmak, kendisinden esirgenen ihtişamlı bir hayat yaşamaktır.

Roscuro
Karanlıklarda yaşayan ve ışıkla dolu bir dünya özlemi çeken iyi kalpli bir sıçandır. Kendisinin aslında bir insan olduğunu düşünen yanlış anlaşılmış bir yaratıktır. Diğerlerinin neden kendisinden kaçtığını bir türlü anlayamayan Roscuro, anlaşılma isteğiyle yanıp tutuşur ve sıçanların karanlık dünyasından kaçma isteği duyar. Çok yer gezip görmüş bilge kişilikli bir sıçandır. İnsanların ona davranış tarzlarından daima çok incinmiştir.

Botticelli
Lağım farelerinin hain ruhlu lideridir. Son derece üçlü ve kesin otorite sergileyen Botticelli, insanlardan ve ışıktan nefret eder, işkence yapmaya bayılır. Ufak tefek Despereaux’un yiğitlik dolu macerasında ona son derece güçlü bir düşman olacaktır.

Prenses Pea
Dor Kraliçesi olan annesini kaybettikten sonra yalnızlık ve çaresizlik duygularıyla kendisini harap eden genç bir bayandır. Hayallerindeki prensinin gelmesini, kasvetli ve keyifsiz hayatından kurtarmasını umutsuzca bekler. Karanlık ve ruhsuz hayatından bıkmış usanmıştır. Despereaux ile tanışınca onda keyifli bir arkadaşlık ve kahraman ruhu bulur.

Lester
Despereaux’un utangaç ve ürkek ruhlu babasıdır. Hayattaki tek isteği, en küçük oğlunun doğru düzgün bir fare olmayı öğrenmesidir. Lester’a göre iyi bir fare olmanın ön koşulları, çok çabuk saklanmayı bilmek, hızlı koşmak ve korku dolu bir yaşamı sorgulamamaktır. Despereaux’un kuraldışı davranışlarından dehşete kapılan Lester’ın tek isteği, herkesin kanunlara itaat etmesidir.

Andre
Kraliyet sarayının aşçısıdır. Dor Krallığı’nın kraliyet sarayında çalışır. Vatandaşları için her yıl yepyeni bir çorba icat etmekle sorumludur. Talihsiz bir kaza sonucunda Kral’ın ülkede çorba içimini yasaklaması üzerine bunalıma girer. Despereaux’a macerasında büyük destek sağlayacaktır.

Gregory
Saray gardiyanıdır. Çok sevdiği birisini kaybetmiş olması nedeniyle büyük acılar çekmiştir. Esrarengiz bir geçmişi vardır. Uzun zamandır kayıp olan aile üyesini bulma umutlarından artık vazgeçmiştir.

Anlatıcı
“The Tale of Despereaux”un anlatıcısı, direkt olarak izleyiciye seslenir. Öykünün akışı boyunca onlara rehberlik eder, küçük farenin büyük dünyasında ilerlemesini sağlar.

The Tale of Despereaux Kitap ve Yazarı Hakkında

Kate DiCamillo, hem genç hem de yetişkin okurlar arasında olağanüstü popüler bir yazardır. Yazdığı kitaplar tüm dünyada 7 milyondan fazla satıldı. Son derece güçlü tema ve konularının yanısıra güzel ve şiirsel stiliyle de tanınır. Bu özellikleri sayesinde “Amerika’nın En Sevilen Hikaye Anlatıcısı” ünvanını kazandı.

Kate DiCamillo’nun yazdığı “The Tale of Despereaux, 2004 yılında eleştirmenlerin en çok övgüsünü kazanan kitaplardan birisi oldu. Çok sayıda ulusal ve uluslararası ödül kazandı. 2003 yılında ciltli formattaki ilk yayınından başlayarak 2006’daki karton kapak formatındaki yayınına kadar sürekli olarak best-seller listelerinde kaldı.

Kitaptaki evrensel tema sayesinde dünyanın her yerindeki okurlarla bağlantı kurmayı başardı. The New York Times gazetesinin en çok satan kitaplar listesinde 100 haftadan fazla kaldı. 24 farklı dile çevrilerek ABD dışındaki ülkelerde 2 milyon satış rakamına ulaştı.

The Tale of Despereaux Filminin Konusu

Evvel zaman içinde büyüleyici güzellikte bir ülke vardır. Neşeli kahkahaların her yanda duyulduğu bu ülkede insanlar ağızlarını sulandıracak kadar nefis çorbalar içerek keyifli bir yaşam sürer. Ancak günün birinde meydana gelen büyük bir kaza sonucunda ülkenin Kral’ının kalbi kırılırken Prenses acılara boğulur, ülke halkı umutsuzluğa sürüklenir. Güneş ışığının üzerinden çekildiği topraklarda her yer kasvetli gri renge bürünmüştür. Desperaux Tilling doğuncaya kadar da böyle devam eder…

Ufak tefek bir fare olan Despereaux Tilling, beraber yaşadığı diğer ürkek farelere kıyasla fazla cesurdur. Üstelik çok da meraklıdır. Dünyaya geldiği andan itibaren kocaman kocaman açtığı gözleriyle herşeyi keşfetmeye çalışırken kocaman kulaklarıyla da yeni hikayeler dinlemeye bayılır. Diğer bütün farelerden daha çok şey görür, daha çok şey duyar. Doymak bilmez bir macera açlığı çekmektedir. Kısacası macerasız bir hayatı hayal bile edemez.

Cesur faremiz günün birinde kendisini kraliyet kütüphanesinde bulur. Orada okumayı öğrenir. Okuduğu kitapları sonradan yer ama okumayı öğrenmeyi başarmıştır. Okuduğu kitaplar sayesinde bambaşka dünyalarla tanışır. Şövalyelerin arasına katılıp savaşa gitmeyi, ejderhalara karşı mücadele etmeyi hayal eder. Kurtarılmayı bekleyen prensesleri kurtarmayı düşler.

Sarayda bulunduğu sıralarda Pea adlı bir prensesle arkadaş olur. Çok sevdiği annesinin ölümünden sonra amaçsız kalan prenses, kasvetli dünyasından kaçıp kurtulma özlemi çekmektedir. Ülke topraklarının üzerine gri bulutların çökmesiyle kasvetli bir dünya meydana gelmiştir.

Faaliyetlerinin fark edilmesi üzerine Despereaux’un Fareler Dünyası’nın güvenli ortamından çıkarılarak Sıçanlar Dünyası’nın iğrenç ortamına sürgüne gönderilmesine karar verilir. Suçları ise kurallara başkaldırmak, bir insanla konuşmaya cesaret etmektir. O artık ışığın asla girmediği Sıçanlar Dünyasında yaşamak zorundadır. Orada Roscuro adlı bir sıçanla arkadaş olur.

Roscuro da başka bir dünyadan, insanların dünyasından buraya atılmıştır ve hala şövalyelik ruhuna sahiptir. Güzel yiyeceklere ve dünya seyahatlerine alışkın olan Roscuro bir sıçan olduğu halde diğer sıçanlar arasında kendisini yabancı gibi hisseder. Bu zindanda kısılıp kalmıştır, ışık hasreti çekmektedir. Bu yüzden de oradan kaçma fırsatının hayalini kurar.

İlk korkusunu atlatan Prenses, Roscuro’nun uzattığı dostluk elini geri çevirir. Bunun üzerine kalbi kırılan Roscuro, sarayda çalışan Miggery Sow adlı hizmetçi kızla birlikte intikam planı geliştirir. Hizmetçi kız kafasını prenses olmaya o kadar takmıştır ki, her genç kızın aslında kendi doğrularında bir prenses olduğu fikrine gözlerini kapamış gibidir.

Prenses Pea bu plan doğrultusunda kaçırılınca Despereaux onu kurtarmak için tek başına olduğunu anlamıştır. İşte bu noktada küçük faremiz, pırıl pırıl zırhları içindeki bir şövalyenin cesaretini kendisinde bulacaktır.

Cesaret, bağışlama ve günahların bedelini ödeme masalı olan “The Tale of Despereaux”ta küçücük bir farenin koskoca bir krallığa gerçeğe göstermek için sadece küçük bir ışığın yeterli olduğunu; gerçeği bulma yolunda dış görünümün önemli olmadığını öğretmesine tanık olacağız.

The Tale of Despereaux 23 Ocak 2009’da Sinemalarda

Yönetmenler: Sam Fell, Robert Stevenhagen

Seslendirme Kadrosu: Matthew Broderick, Emma Watson, Dustin Hoffman, Sigourney Weaver, Frank Langella, Kevin Kline, Christopher Lloyd, William H. Macy

Senaryo: Gary Ross (Kate DiCamillo’nun çocuk kitabından)

Yapımcılar: Gary Ross, Allison Thomas

Görüntü Yönetmeni: Brad Blackburn, Prodüksiyon Tasarımı: Evgeni Tomov

Sanat Yönetmeni: Olivier Adam, Kurgu: Mark Solomon

Özgün Müzik: William Ross

Universal Pictures / UIP Filmcilik

Milyonlarca çocuğun bildiği ve sevdiği bir kitap her jenerasyonda sadece bir kez ortaya çıkar. “Because of Winn-Dixie”nin yazarı Kate DiCamillo, 2003 yılında “The Tale of Despereaux”u kaleme aldı. Bu kitapta kocaman kulakları olan ve kendi cinsindekilerde var olmayan sezilere sahip olan cesur bir farenin öyküsü vardı. Bu kitapta çok heyecanlı ve coşkulu bir fare olan Despereaux Tilling’in sürgüne gittiği mahzenlerde bir sıçanla arkadaş olması, yapayalnız bir prensese gönlünü kaptırması ve Dor Krallığını zorbaların karanlığından kurtarması anlatılıyordu.

DiCamillo’nun yazdığı kitap daha yayınlandığı anda klasikler arasındaki yerini aldı. New York Times gazetesinin best-seller listesinin zirvesine çıkarken bu listede 96 hafta kaldı. 2 milyondan fazla satılan kitabın tahmini okur sayısı 10 milyon oldu. Aldığı sayısız ödüller arasında Newbery Madalyası ile Publishers Weekly tarafından verilen “Yılın En İyi Kitabı” ödülü vardı.

DiCamillo’nun kitabı yayınlanışından kısa süre sonra dört Oscar adayı yönetmen Gary Ross’un dikkatini çekti. DiCamillo ile Ross’un ortak bir yönü vardı. İkisi de sıradışı kahramanları konu alan öyküler anlatmaya bayılıyordu.

Yapımcı / senaryo yazarı Ross’un yıllarca asıl uzmanlık alanı toplumda mazlum görülen insanların değer yargılarını keşfetmek olmuştu. “Seabiscuit” adlı filmde büyük başarılara ulaşan ufak tefek ve çelimsiz bir atın öyküsünü anlatırken “Big”de bir erkeğin içindeki çocuğu bulmasını; “Dave”de ise Oval Ofis’teki yozlaşmayı ortaya çıkaran sıradan bir adamın öyküsünü anlatmıştı. Aynı zamanda yapımcı dostu da olan eşi Allison Thomas’ın tavsiyesiyle “Despereaux”u incelemeye başlayınca bu kitaptan harika bir CGI animasyon filmi yaparak modern peri masalı anlatabileceğini hissetti.
Kitabın hümanist bakış açısını son derece etkileyici buldu. Ayrıca çocuk okurlara saygı gösteren, onların zekasına güvenen çok özel bir anlatım tarzı vardı. Öte yandan kitapta tam anlamıyla kötü ve şeytani bir figür bulunmamasını da çok sevdi.

Kitabın film haklarını hemen satın aldılar. Artık DiCamillo’nun yazdığı peri masalının zengin anlatımını koruyan bir animasyona dönüştürmeye hazırdılar. “The Tale of Despereaux” nasıl ki edebiyat dünyasında hemen klasik olduysa filmi de öyle olmalıydı.

Kitabın yayınından dört yıl sonra “Desperaux” projesi hız kazandı. Yönetmenliğine “Flushed Away”den tanıdığımız Sam Fell ile ilk kez bu filmle yönetmenliğe soyunan Rob Stevenhagen getirildi. Dört kahramanımızın macerasını geniş ekrana taşımak için senaryo yazarları Will McRobb ve chris Viscardi ile anlaşma yapıldı.

Filmin seslendirmesinde şu sanatçılar görev aldılar:

Matthew Broderick: Müziği, hikayeleri ve prensesi çok seven Despereaux;

Dustin Hoffman: Karanlıkta yaşayan ve bir tutam ışık hasretiyle yanıp tutuşan sıçan Roscuro;

Emma Watson: Sıradan bir yaşamı özleyen prenses Pea;

Tracey Ullman: Prenses olmak gibi imkansız hayaller kuran yarım akıllı hizmetçi kız Miggery Sow;

Sigourney Weaver: Anlatıcı;

Kevin Kline: Kraliyet aşçısı Andre;

William H. Macy: Despereaux’un sinirli babası Lester;

Frank Langella: Fareler Dünyası’nın Belediye Başkanı.